Sahib Singh wrote the following poem about Guru Sahib:

ਜੇ ਸਿਖ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨਾ ਦਿਖੇ ਬੈਠਾ ਤਾਂ ਗੁਰਸਿਖ ਕਹਾਉਂਦਾ ਇਹ ਸਰੀਰ ਕੀ ਕਰੇ ?
ਕਰੇ ਅਰਜੋਈ ਸਤੁਗੁਰੁ ਅਗੇ? ਮਨੇ ਭਾਣਾ ? ਜਾ ਫਿਰ ਬੰਦ ਬੰਦ ਕਟ ਓਹ ਮਰੇ ?
ਬੈਠਾ ਤਖ਼ਤ ਤੇ ਗੁਰੂ ਜਦ ਨਾ ਨਜ਼ਰ ਆਵੇ ਤਾਂ ਗੁਰਸਿਖ ਇਹ ਦੂਰੀ ਕਿੰਝ ਜਰੇ ?
ਜਦ ਜੁਗੋ ਜੁਗੋ ਅਟਲ ਹੀ ਯਾਰੋ ਮੂਹ ਮੋੜੇ, ਇਹ ਮਿਟੀ ਦਾ ਪੁਤਲਾ ਕਿੰਝ ਤਰੇ ?
ਹੈ ਸਦਾ ਹੀ ਦਿਆਲੂ ਸਾਧ ਸਾਡਾ, ਇਹ ਮਨ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਓਂ ਕਦੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਕਰੇ
ਜੇ ਕਿਤੇ ਦਿਲੋਂ ਦੇਈਏ ਪਿਆਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਉਸਨੂ,ਓਹ ਫੁਨ ਵਿਚ ਖੜਾ ਹੁੰਦਾ ਦਰੇ
ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਆਵਾਜ਼ ਵੀ ਦੇਣ ਲਾਇਕ,ਗੁਰੂ ਪਿਆਰਾ ਸਾਡੇ ਤੇ ਕਿਦਾਂ ਨਦਰ ਕਰੇ ?
ਅਰਜੁਨ ਤੋਂ ਵਾਰੀ ਜਾਵੇ ਇਹ ਨੀਚ ਪਾਗਲ ਜਿਸਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਨਾਲ ਦੁਬਿਧਾ ਮਰੇ
ਕਰੀਂ ਕਿਰਪਾ ਮਤ ਦੇਵੀਂ,ਜਪੁਜੀ,ਸੁਖਮਨੀ,ਨਾਮ ਦੇਵੀਂ,ਪਰ ਹੋਰ ਨਾ ਰਹ ਹੋਰ ਪਰੇ
ਤੇਰੇ ਦਰਸ਼ਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾ,ਪੰਜ ਭੂਤਕ ਸਰੀਰ ਮੇਰਾ, ਵਿਕਾਰਾਂ ਨਾਲ ਅਨਦਿਨ ਲਰੇ
ਜੇ ਸਿਖ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨਾ ਦਿਖੇ ਬੈਠਾ ਤਾਂ ਗੁਰਸਿਖ ਕਹਾਉਂਦਾ ਇਹ ਸਰੀਰ ਕੀ ਕਰੇ ?
ਕਰੇ ਅਰਜੋਈ ਸਤੁਗੁਰੁ ਅਗੇ? ਮਨੇ ਭਾਣਾ ? ਜਾ ਦੇਵੇ ਬੰਦ ਬੰਦ ਕਟ ਓਹ ਮਰੇ ?

Kulbir Singh responded as follows:

ਜੇ ਉਹ ਨੈਨ ਗੋਚਰ ਨਾ ਹੋਏ ਤਾਂ ਕੀ,
ਤੂੰ ਗੁਰਾਂ ਦੀ ਯਾਰਾ ਨਿਗਾਹ ਵਿਚ ਤਾਂ ਸੀ।

ਜੇ ਨੈਨ ਕਿਰਤਾਰਥ ਨਹੀਂ ਹੋਏ ਤਾਂ ਕੀ,
ਤੂੰ ਗੁਰਾਂ ਦੀ ਯਾਰਾ ਪਨਾਹ ਵਿਚ ਤਾਂ ਸੀ।

ਤੇਰੇ ਬੁਲਾਂ ਨੇ ਬੇਸ਼ਕ ਨਾ ਚਰਨ ਚੁੰਮੇ ਪਰ
ਉਹਦਾ ਨਾਮ ਤੇਰੇ ਹਰ ਸਾਹ ਵਿਚ ਤਾਂ ਸੀ।

ਜੇ ਜ਼ਾਹਰ ਜ਼ਹੂਰ ਨਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਕੀ,
ਤੂੰ ਮਖਮੂਰ ਉਹਦੀ ਵਾਹ ਵਾਹ ਵਿਚ ਤਾਂ ਸੀ।

ਤੇਰੇ ਕਰਾਂ ਨੇ ਬੇਸ਼ਕ ਨਾ ਚਰਨ ਪਰਸੇ,
ਇਹ ਸਹਾਈ ਸਿਫਤਿ ਸਾਲਾਹ ਵਿਚ ਤਾਂ ਸੀ।

ਕੁਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਸ਼ੁਕਰ ਮੰਨ ਓਇ ਯਾਰਾ,
ਤੇਰਾ ਹਰ ਕਦਮ ਉਹਦੀ ਰਾਹ ਵਿਚ ਤਾਂ ਸੀ।

Sahib Singh's response to Kulbir Singh's above poem

ਦਾਸ ਵਾਰੇ ਲਖ ਲਖ ਵਾਰ ਗੁਰੂ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਉਤੇ ਜੋ ਇਸ ਮੂਰਖ ਤੇ ਆ ਵਜੀ
ਪਰ ਦਸੋ ਕਰੇ ਕੀ ਓਹ ਲਾਲ ਚੂੜੇ ਵਾਲੀ ਜਿਹੜੀ ਡੋਲੀ ਨਾ ਚੜ ਸਕੀ ਕੁਚੱਜੀ


ਮਨ ਨਹੀਂ ਯਾਰਾ ਅਜੇ ਏਨਾ ਸੁੰਦਰ, ਕਿ ਦੇਖੇ ਬਿਨ ਗੁਰੂ ਦੀ ਗੋਦੀ ਮਾਣ ਸਕੇ
ਦਿਲ ਕਹਿੰਦਾ ਦੁਹਾਈ ਦੇ ਦੇ ਕੇ,ਗੁਰੂ ਬੈਠੇ ਸਾਮਣੇ ਤੇ ਇਹ ਨੇਤਰ ਓਹਨੂ ਤਕੇ

ਬੁਲ ਤਾਂ ਬੜੇ ਹੀ ਅਭਾਗੇ ਨਿਕਲੇ ਜੋ ਨਾ ਕੋਮਲ ਚਰਨਾ ਦਾ ਸ੍ਵਾਦ ਛੱਕ ਪਾਏ
ਸਾਹ ਤਾਂ ਲੈਂਦੇ ਸੀ ਬਾਰ ਬਾਰ ਨਾਮ ਓਹਦਾ ਪਰ ਇਹ ਨੇਤਰ ਨਾ ਤ੍ਰਿਪਤਾਏ

ਬੜਾ ਯਾਰਾ ਦਰਦਨਾਕ ਹੈ ਕਿਸਾ ਓਹਦਾ ਜਿਸ ਲਾੜੀ ਨੂ ਬਾਰਾਤ ਛੱਡ ਜਾਏ
ਦਿਲ'ਚ ਵਸਦੇ ਨੂ ਦੇਰ ਹੋ ਗਈ,ਜਾਹਰ ਜਹੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਸੀ ਲਗਨ ਕਢਾਏ

ਸਿਫਤ ਸਲਾਹ ਸੀ ਰੋਮ ਰੋਮ ਕਰਦਾ,ਵੇਲਾ ਤਕਦੇ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮਿਲ ਜਾਣ ਦਰਸੇ
ਦਸੋ ਕੀ ਕਰਨੇ ਓਹ ਕਰ ਨਿਕੰਮੇ ਜਿਨਾ ਕਦੇ ਨਾ ਸੋਹਣੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਚਰਨ ਪਰਸੇ

ਵੀਰਾ ਰਾਹ ਤਕਦੇ ਓਹਦਾ ਜਨਮਾ ਜਨਮਾ ਤੋਂ,ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਦ੍ਰੋੰ ਦੀ ਲੰਗ ਜਾਂਦਾ
ਜੇ ਦਸੇ ਕਿਹੜੇ ਸਿਲ ਤੇ ਮੁਬਾਰਕ ਪੈਰ ਧਰਨਾ,ਦਾਸ ਓਥੇ ਪੂਰਾ ਹੀ ਵਿਛ ਜਾਂਦਾ

Kulbir Singh's response to Sahib Singh's second poem.

ਉਹੀ ਪਿਰਮ ਨੂੰ ਭਾਉਂਦੀ ਨਾਰ ਕੁੜੇ,
ਜੋ ਪਿਰ ਦੀ ਰਜ਼ਾ 'ਚ ਰਾਜ਼ੀ ਰਹੇ।

ਸੇਵਾ ਪਿਰਮ ਦੀ ਉਹ ਨਿਵ ਕੇ ਕਰੇ,
ਬੋਲ ਸਖਤ ਵੀ ਹੋਣ ਸਿਰ ਮੱਥੇ ਸਹੇ।

ਮਾਇਆ ਰੂਪੀ ਪਰ-ਪੁਰਖ ਨੂੰ ਤਜੇ,
ਇਕ ਪਤੀ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨੂੰ ਨਿਸਦਿਨ ਚਹੇ।

ਜੇ ਉਹ ਕੋਲ ਬਹਾਲੇ ਤਾਂ ਖੁਸ਼ੀ ਮੰਨੇ,
ਜੇ ਤੱਕਣੋਂ ਵੀ ਰਹੇ ਤਾਂ ਵੀ ਮਨ ਨਾ ਢਹੇ।

ਉਹ ਨਿਜਪਤਿ ਅਨਿਕ ਨਾਰਾਂ ਵਾਲਾ,
ਉਹਦੀ ਰਜ਼ਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਹੀ ਉਹ ਭੋਗ ਕਰੇ।

ਨਿਮਾਣੀ ਨਿਤਾਣੀ ਉਸ ਸੋਹਣੀ ਲਗੇ,
ਉਹਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਸੇਜੇ ਧਰੇ।

ਜ਼ਿਦੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨਾ ਆਵੇ ਨਿਗਾਹੀਂ,
ਕੋਮਲ ਨਿਤਾਣੀ ਨਿਮਾਣੀ ਸੋਹਣੀ ਲਗੇ।

ਕੁਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਮਸਲਤਿ ਨਾਰੇ,
ਰਹਿ ਰਜ਼ਾ 'ਚ ਰਾਜ਼ੀ ਤਾਂ ਪਿਰਮ ਮਿਲੇ।

Oct 4, 2011